সত্যিই অনুপস্থিত সংঘাত প্রশিক্ষণ?

ฝึกแบบไม่ต้องชน ก็ต้องชินกับการล้ม?

เราลองคิดดูว่า…ถ้าฝึกแต่ละวันไม่มีใครมาขวาง แล้วพอลงแข่งจริง เจอคนที่ดันตัวอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกเหมือนโดนพายุในเมืองเลยนะครับ!

สัมผัสคือการเรียนรู้ของสมอง

แบบนี้ก็เหมือนให้รถขับเอง (self-driving) ไปในหมอกหนาแต่ไม่มีเซ็นเซอร์แรงเสียดทาน มันจะเลี้ยวได้ยังไง?

เจาะใจ: การเตะที่ทำให้ชนะ คือการเอาชนะความกลัว

ถ้าเรารู้สึกว่า ‘เจ็บ’ เลยหลบตลอดเวลา…ก็คงเป็นแค่เกมระดับสนามเด็กเล่นเท่านั้นแหละ!

สรุป: การฝึกแบบไม่สัมผัสอาจปลอดภัย…แต่เมื่อเจอความกดดันจริงๆ มันจะกลายเป็น ‘ความสูญเสีย’ โดยไม่รู้ตัว!

ใครเคยฝึกแบบนี้บ้าง? มาแชร์ประสบการณ์กันหน่อย! 👇