เชต กับความเงียบในสถิติ

ความเงียบระหว่างบรรทัด

ฉันเคยคิดว่าบาสเกตบอลคือแค่แต้ม รีบาวนด์ และแอสซิสต์—ทั้งหมดเรียงเป็นแถวบนสเปรดชีต แต่วันอังคารที่เห็นเชตพลาดสามคะแนนในนาทีสุดท้าย ฉันรู้สึกบางอย่างลึกซึ้ง: มิใช่ความล้มเหลว แต่คือความเงียบ

อัลกอริธึมที่ร้องไห้

เราสร้างแบบจำลองเพื่อทำนายผล—แต่ไม่เคยถามว่าทำไมเขาจึงนั่งคนเดียวบนพื้น ไม่ใช่เพราะเขาขาดความสามารถ เพราะเขานำพาความโศกที่อัลกอริธึมใดๆ วัดไม่ได้

เจ๊าซของประตูที่พลาด

ในคาเฟ่อ็อกฟอร์ด เราถกเถียงกันว่าพรสวรรคสามารถวัดได้ไหม—หรืออารมณ์คือมาตรวัดเดียวจริงๆ สามคะแนนที่เชตลืมพลาดไม่ใช่องค์ผิดพลาด; มันคือบทกวีเขียนแบบเรียลไทม์: สิบคะแนนศูนย์เปล่งเสียงผ่านสนามโล่งๆ

ปัญหาของกวีข้อมูล

ฉันเลิกตามหาชัยชนะแล้ว ฉันตามหาความหมาย—ช่วงเวลาเงียบระหว่างสถิติ โดยวัฒนธรรมและโค้ดหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว พ่อฉันพูดในสเปรดชีต; แม่นางร้องเพลงในจังหวะ เราไม่อยู่เพื่อผลกำไร—we อยู่เพื่อความจริง

เจาะเจ็บด้วยแต้มเพียงอย่างเดียวไม่มีทาง

เขาเรียกเขาว่า ‘อนาคต’ แต่อนาค到来จะกระซาก—they yell. เชตไม่มองข้าผิดพลาด. เขาจำได้ว่ามันราคาเท่าไรในการเป็นมนุษย์