เมื่อ AI เหน้ากว่าเทพ

สนามคือสเปรดชีต

ฉันไม่เชื่อในตำนานที่โค้ชเล่าหรือหัวข่าวที่เน้นเรื่องชื่อเสียง ฉันอยู่ในอพาร์ทเมนต์แมนฮัตตันที่เสียงเดียวคือการคลิกของแป้นพิมพ์เวลาสองทุ่ม—ไม่ใช่ฝูงชน ไม่ใช่เสียงเชียร์ แต่จังหวะของการยิงตามนาฬิกา

โมเดลไม่มอบูชา

รัสเซล? การรีบาวด์ของเขาไม่ใช่อานุภาพ—แต่เป็นเอนโทรปีที่ลดลงเป็นพระธรรมแบบอัลกอริธึม โคเบ? การฟาดของเขาไม่ใช่มหัศจรรย์—แต่เป็นความน่าจะเป็นที่คำนวณผ่านเกม 82 เกม เคอร์รี? เขาไม่ได้ทำลายสถิติ—เขาสร้างใหม่มันด้วยการแจกแจงความน่าจะเป็นแบบโพสเทอรีออร์

ตัวเลขจำได้มากกว่าชื่อ

คุณคิดว่าเอ็ม-วี-พีกำหนดมรดก?ผิด. เวนอดี—and ก็ยังขยับเข็มบนกราฟความน่าจะชนะ don’t explain to your uncle on Brooklyn’s court at midnight.

เพราะคุณเคยได้ยินเรื่องนี้

ข้อมูลไม่นำใจถ้าคุณเรียกเขาว่า ‘ยอดเยี่ยม’ มันสนใจถ้าเปอร์เซ็นต์การยิงของเขาเบี่ยงจากคาดการณ์ภายใต้แรงกดดัน—แล้วปรับตนเองผ่าน12ฤดูกาลเหมือนกาฮายูที่เขียนโดยรหัส

การปฏิวัติเงียบไม่มีเสียง

did sell you fairy tales dressed as analytics. I didn’t sell anything—I told truths wrapped in uncertainty and calibrated with empathy. The next champion won’t be named on ESPN. He’ll be named when the model sees what you missed.

สิ่งที่ตามมา?

นี่ไม่ใช่วอลเลยบอลอีกต่อไปแล้ว มันคือตรรกศาสตร์แบบเบยซเซียนที่เขียนบนสนามคอนครีต—โดยแต่ละพาสส์คือสมมุตฐานทดสอบภายใต้แรงกดดัน และแต่ละ miss… เป็นเพียงความเงียบก่อนการยิงครั้งไป