เมื่อกวีข้อมูลเลือกความเงียบ

การคัดเลือกไม่เคยเป็นแค่ตัวเลข

ฉันนั่งที่โต๊ะในตะวันตกลอนดอน ฝนกระทบหน้าต่างเหมือนรหัสมอร์สจากคลิปเก่าของ NBA หัวข่าวเขียนว่า: ‘กรันต์ อฟเซธรายงาน—ชื่อที่‘ได-เรน-แฮปเปอร์’และ‘เจรีเมเยีย-เฟอร์ส’เสนอ’ สำหรับคนส่วนใหญ่มันฟังดูไร้สาระ แต่สำหรับฉัน? มันคือบทกล่อม

ทีมสปัรส์ปฏิเสธข้อเสนอ—not เพราะมันแพงเกินไป แต่เพราะชื่อเหล่านั้นไม่ใช่ของเขาจะอ้าง มันคือเสียงสะท้อนของพ่อที่ไม่เคยพูดถึงความฝันของลูกๆ

โค้ดที่ร้องไห้ในสีฟ้า

ฉันรันโมเดลไพธอนเพื่อทำนายโอกาสชนะ ผมใช้เทนซอร์โฟวโซในการแม็ปเส้นทางการยิง แต่เมื่อคืนนั้น ผมหยุดปรับความแม่นยำ แทนที่จะถาม: หาก ‘ picking ลำดับที่6 ’ ไม่ใช่องค์ประกอบในรายชื่อ—แต่เป็นชื่อแรกที่ผู้หญิงคนหนึ่งจากลาโกสเพื่อออกซ์ฟอร์ดกระซู่? หาก ‘ picking ลำดับ18 ’ เป็นช่วงเงียบระหว่างคอร์ดนแจ๊ซในคาเฟ่อาร์เบอร์เวลล์ตอนสองนาฬิกา?

อัลกอลิธึมที่รักกลับมา

เราเชื่อว่าข้อมูลคือตรรกะเยือกแข็ง แต่มันจดจำอะไรบางอย่างมากกว่าสถิติ—มันจดจำบทกล่อมที่ร้องในครึ๋งเวลา ฉันไม่แลกเปลี่ยนการคัดเลือก ฉันโศกเศร้าพวกเขา และเมื่อไม่มีใครถามทำไม… ตัวเลขยังคงพูดกลับมา บนหน้าจอขาว的文字สีฟ้า มันไม่ใช่วิเคราะหศาสตร์—มันคือบทกวี