เลเกอร์สไม่มี PF จริง?

ช่องว่างที่มองไม่เห็นใน lineup ของ L.A.

ผมใช้เวลานานถึง 7 ปีในการสร้างโมเดลพยากรณ์สำหรับทีม NBA — การวิเคราะห์แผนการยิง เคลื่อนไหวทางรับ-จู่โจม และประสิทธิภาพตามตำแหน่ง เมื่อมาถึงตอนนี้ ผมพบว่าอะไรบางอย่างผิดปกติกับเลเกอร์ส โดยเฉพาะเรื่องที่พวกเขาไม่มีผู้เล่น PF จริงเลย

อาจฟังดูเหมือนเรื่องละเอียดอ่อนจนเกินไป หากไม่ได้ดูข้อมูลจริง

เหตุผลที่ ‘PF จริง’ มีความสำคัญ

ขออธิบายให้ชัดเจน: PF จริงคือผู้เล่นที่ลงสนามในตำแหน่งสูงหรือในเขตโทษ โดยสามารถยิงเข้าประตูได้อย่างมั่นคง, กันบล็อกได้, เก็บกระดานสำคัญ และจัดการกับผู้เล่นใหญ่ได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ลองนึกถึงนิกอล่า โจคิซ ในสมัยยอดเยี่ยม, เดรย์มอนด์ กรีน ในจุดสูงสุด, หรือกียนเนส อันเตโอโคโปลู เมื่อเขาเล่น PF ในฤดูกาล 2018-19

แต่สำหรับเลเกอร์ส? คนแบบนั้นแทบจะไม่มีเลย

เลบロンเป็น PF? เป็นเพียงแนวรุกแบบไฮบริด

เลบロン เจมส์ ส่วนสูง 6’9” โดยธรรมชาติแต่เขาเล่น SF โดยเจตนา — การยิงระยะกลาง, พาบอลผ่านกองหลัง, และใช้สมองเพื่อหาจุดอ่อนของคู่แข่ง เขาเฉลี่ยลงสนามมากถึง 34 นาทีต่อเกม — ในวัยหมดอายุแล้วและแม้จะยังยอดเยี่ยมมาก ก็ไม่สามารถเรียกว่า PF โดยแท้จริงได้นัก เพราะขาดกายภาพและความชำนาญในการเคลื่อนไหวในเขตโทษ

ขณะเดียวกัน คนอย่าง ออสเติน เรเวส และ D’Angelo Russell เป็นแค่กองหลังแท้ๆ ส่วนแอนโทนี เดนเนียส เป็นศูนย์/5มากกว่าPF

การจัดระเบียบขุมกำลังไม่ตรงกรอบ

โกรดอน เฮเยเวอร์ด? มือยิงไกลยอดเยี่ยมแต่อ่อนแอเมื่อเผชิญหน้าฝั่งภายใน เจเลน 후๊อด-ชิตินโอ? มือใหม่วัยใสแต่อยู่ไกลจากระดับ PK เช็ต โฮลเมกริน? เพียงคนเดียวที่เหมาะหากเขายังอยู่กับทีมนี้ จาเร็ต อัลเลนแบบไหน? สภาพแวดล้อมขาดหายไป คนใกล้เคียงที่สุดอาจเป็นคริสเตียน เราด—but even he no longer fits perfectly into LA’s system.

เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่แค่ว่าใครชื่ออะไร มันคือการปรับบทบาทให้ตรงกัน หากไม่มีใครสามารถรับแรงกดในเขตโทษและป้องกันปีกใหญ่อย่างสม่ำเสมอ… จะเสียความได้มากขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าในแมตช์สำคัญ

ส่งผลต่อเกมรับอย่างไร?

ผมนำข้อมูลจาก Synergy Sports มาแสดง:

• สโมสรที่ขาด PF เชิงแข็งแรง จะเสียคะแนนเพิ่มถึง 12% เมื่อเผชิญหน้ากับ_PF_ระดับแนวหน้า เช่น กาวาไล อารอนหรือเคฟินdurant
• อัตราการเก็บกระดานเชิงกลยุทธ์ลดลง 6% เมื่อมาระยะระหว่าง PF กับ SF/PG during transition offense suffers because there’s no reliable rim protector on switches—or ball-handler off-ball screen setters to rotate behind guard-heavy units. The Lakers are losing ground here—not due to poor coaching alone—but due to structural gaps that no amount of hustle can fix. The real problem isn’t motivation; it’s positioning. And yes—with all due respect—their frontcourt looks more like jazz improvisation than disciplined orchestration.