คูรี่กับ4แชมป์

ปืนที่ไม่ได้ยิง

ฉันใช้เวลากว่าหลายปีพัฒนาโมเดลคาดการณ์ผลการแข่งขัน NBA playoffs แม้อัลกอริธึมของฉันชอบความแน่นอน—ความน่าจะเป็น เครื่องหมายเชิงสถิติ และการอัปเดตแบบเบย์เซียน—but เมื่อถึงฤดูกาลสุดท้ายของสตีฟ คูรี่ มันกลับไม่มีการแจกแจงหลัง (posterior distribution) ที่ชัดเจน เพียงเสียงเงียบหลังเกมที่7ปี2016 ภาพใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังยังคงวนเวียนในงานวิเคราะห์ของฉัน

เมตริกกับความโศกเศร้า

คาร์รี่มีประวัติศาสตร์ทางสถิติยอดเยี่ยม: MVP, เจ้าของสถิตินำเสนอสามแต้ม, และคว้าแชมป์สองครั้งก่อนอายุ30 แต่แฟนบอลยังจับจ้องแชมป์ขาดอันเดียวเหมือนพารามิเตอร์เริ่มต้นที่ไม่มีการปรับเทียบในระบบเชื่อมั่นบนหวังแห่งอนาคต การใช้งานโมเดล xG ในฟุตบอลทำให้ฉันเห็นชัดว่าทำไมแฟนบาสเก็ตบอลถึงมอง ‘ฤดูกาลสมบูรณ์’ เป็น ‘ไม่สมบูรณ์’ หากขาดบทสรุปทางเรื่องราว

เรื่องเล่าแห่งเวลาเปล่าประโยชน์

ขอชัดเจน: ไม่มีปีไหนเสียเปล่าเลย โดยเฉพาะในช่วงฤดูกาล2023–2024 เมื่อสุขภาพและเคมีทีมแย่ลง ก็ตามที่คูรี่ยังคงเล่นได้อย่างเหนือมนุษย์—ยิงสามแต้มมากกว่า45%ขณะอายุ36 พารามิเตอร์ประสิทธิภาพของเขาแซงหน้าดาวรุ่งหลายคน แต่อารมณ์ไม่ได้วัดจากสมการถดถอย เมื่อดูเขาจากไปโดยไร้แชมป์ลำดับ5 คนจำนวนมากจะจำเพียงดวงตาของเขาหลังเกม7เท่านั้น

อัลกอริธึมแห่งความเสียใจ

ตรงนี้แหละข้อมูลพบกับบทกวี: การเสียใจไม่ใช่สถานะไบนารี มันปรากฏไม่ว่าจะแพ้หลังยอดเยี่ยมหรือแม้แต่ว่ายอดเยี่ยมแล้วแต่โอกาสหายไป หากคูรี่เลิกเล่นตอนคว้าแค่4แชมป์โดยยังสามารถชนะได้อีกหนึ่งครั้ง—นั่นไม่ใช่ความพ่ายแพ้ มันคือโศกนาฏกรรมภายใต้อะไรที่คาดหวังไว้ และใช่มากกว่านี้—ฉันเองจะรู้สึกเช่นเดียวกัน เพราะโมเดลบอกมาแล้ว: คนตำนานจบลงไม่อยู่ที่สถิติน้ำแข็งเย็นเฉียบ…แต่อยู่ที่เรื่องราวที่เหลือไว้อากาศ